tamadon

سلام

می‌خوام کوتاه بنویسم. استادم بهم یاد داد که:

«درد و رنج سهمی است که افرادی مثل ما از زندگی می‌برند و هیچ‌وقت هم قرار نیست تموم بشه.»

عجب حرفی زد! راست می‌گفت، هیچ وقت قرار نیست تموم بشه! تا وقتی که هستیم و تا وقتی که «فکر می‌کنیم»، قراره این روال ادامه داشته باشه........ هرچی هم که دست و پا بزنیم و خودمون رو با چیزهای دیگه مشغول کنیم همیشه این دغدغه وجود داره.

امیدوارم یک روزی برسه که بتونم به استادم بگم: «استاد اشتباه می‌کردی! من دیگه هیچ مشکلی ندارم و همه چی بر وفق مرادمه و همونی شد که می‌خواستم»؛ اما بعید می‌دونم حداقل فعلا همچین اتفاقی بیفته :(

قدیما بعضی وقت‌ها به راه‌حل فکر می‌کردم و دنبال یک راه بودم که البته بالاخره پیداش کردم!! درسته؛ راه اینکه به تموم درد و رنج‌ها خاتمه بدید رو پیدا کردم! نکنه فکر می‌کنید الان می‌خوام بگم راهش خودکشیه؟! نـــه بــابــا! ما رو چه به این چرت و پرت‌ها!؟!!

راهش اینه که یاد بگیرید که دیگه اهمیت ندید و سعی کنید که فکر نکنید. منشاء تمام رنج‌ و دردهای اکثر آدما یه چیز روحی و روانیه (مسلما این دردی که من ازش صحبت می‌کنم هیچ ربطی به سلامتی جسم نداره.) پس اگر یاد بگیرید تا دیگه به چیزهایی که اطراف‌تون می‌گذره اهمیت ندید و فراموش کنید که قلب و ذهن شما چی می‌گه بقیه‌اش حله... فقط باید اهمیت ندید و راحت فراموش کنید.

حالا این دیگه شمایید که باید انتخاب کنید...